Tematem najnowszej publikacji jest wymowa nazwisk obcojęzycznych w polskim języku, z szczególnym uwzględnieniem nazwiska Wilsona oraz wielu innych przykładów. Artykuł podkreśla, jak tradycja i przyzwyczajenia wpływają na to, jak Polacy wymawiają obce nazwiska, a także jak różne regiony mogą przyjmować inne formy. Zawiera również ciekawostki dotyczące innych nazwisk oraz nazw miejscowych, które w polskim języku zyskały nowe formy brzmieniowe.
W artykule zwrócono uwagę na nazwisko Wilson, które w Polsce może być wymawiane zarówno z „w”, jak i „ł”. Te różnice wynikają z historycznych tradycji oraz wpływu angielskiego języka na współczesne polskie słownictwo. Poradnia Językowa PWN oraz Rada Języka Polskiego podają, że spolszczona forma funkcjonowała już przed II wojną światową i jest akceptowana, co potwierdzają także historyczne zwyczaje mieszkańców Warszawy. Z drugiej strony, wraz ze wzrostem znajomości języka angielskiego, pojawiają się głosy, które sugerują, że młodsze pokolenie zaczyna preferować „Plac Łilsona”.
W artykule przedstawiono również inne nazwy, które w polskim języku przyjęły różne formy. Przykładem jest wieża Eiffla, której francuska wymowa nie tylko jest rzadko stosowana, ale również zmienia konotacje wobec tego znanego symbolu. Autor porusza również zagadnienia dotyczące hiszpańskiego „don Kichota”, który często wymawiany jest jako „don Kiszot”, co jest źródłem wielu dyskusji o poprawności językowej. To pokazuje, że zmiany w wymawianiu nazwisk i nazw miejscowych są złożonym procesem zależnym od wielu czynników językowych, kulturowych i historycznych.
Źródło: Miejska Biblioteka Publiczna w Kaliszu
Oceń: Różnice w wymowie obcojęzycznych nazwisk w polskiej mowie
Zobacz Także
