Stanisław Kempner, a właściwie Samuel Szymon Kempner, znany również pod różnymi pseudonimami, takimi jak „Stanisław Bal”, „Zbigniew Morski”, „Roch Kowalski”, „Poli Chinel” oraz „St. A. Balicki”, był postacią wyjątkową w polskim dziennikarstwie. Urodził się w 1887 roku w Kaliszu, a swoje życie zakończył 19 stycznia 1964 roku w Łodzi.
Jego kariera jest silnie związana z muzyką oraz kulturą, a jego żydowskie korzenie oraz różnorodność tożsamości były ważnymi elementami jego biografii. Kempner pozostaje pamiętany jako zagorzały dziennikarz, który wniósł istotny wkład w życie medialne swojego czasu.
Życiorys
Stanisław Kempner rozpoczął swoją zawodową karierę w 1903 roku, kiedy to podjął pracę jako korektor w „Nowej Gazecie”. Równocześnie angażował się w ruchy socjalistyczne, które aktywnie funkcjonowały w Warszawie. Jego działalność nie była jednak pozbawiona konsekwencji; po uczestnictwie w strajku szkolnym został uwięziony w Modlinie. W 1908 roku osiedlił się w Łodzi, gdzie podjął współpracę z „Kurierem Łódzkim” jako sprawozdawca artystyczny. Jego twórczość koncentrowała się na felietonach teatralnych, które podpisywał zarówno swoim nazwiskiem, jak i pseudonimami takimi jak „Stanisław Bal”, „Zbigniew Morski” czy „Roch Kowalski”. W tym okresie pełnił również rolę redaktora w „Nowym Kurierze Łódzkim”. To właśnie wtedy odkrył talent Juliana Tuwima, którego wiersz został opublikowany dzięki interwencji Stanisława Książka, właściciela gazety.
W 1911 roku Kempner rozpoczął pracę w łódzkim magistracie. W czasie I wojny światowej znalazł zatrudnienie w szpitalu Izraela i Leonii Poznańskich. W latach 1919–1939 sprawował funkcję naczelnika Wydziału Zdrowia Zarządu Miasta Łodzi. Współpracował ściśle z lekarzami-społecznikami takimi jak Seweryn Sterling, Wincenty Tomaszewicz oraz Aleksander Margolis, co miało znaczący wpływ na jego działalność w dziedzinie zdrowia publicznego.
W 1938 roku zmienił swoje nazwisko na Chruszczewski. Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, uciekł do Rumunii. W Bukareszcie podjął pracę w „Kurierze Polskim”, a w 1941 roku przeniósł się do Palestyny, gdzie został publicystą „Gazety Polskiej”. Dodatkowo pracował dla rządu RP na uchodźstwie, gdzie związany był z aparatem informacyjnym i propagandowym. W latach 1941–1945 był członkiem i sekretarzem Komitetu Uchodźców Polskich w Jerozolimie, a także angażował się w Ligi Polsko-Jugosłowiańskiej oraz działał w Centrum Informacji na Wschodzie, funkcjonującym w ramach Ministerstwa Informacji i Dokumentacji.
Po zakończeniu II wojny światowej w 1947 roku wrócił do Łodzi. Tam podjął pracę w „Dzienniku Łódzkim”, gdzie kontynuował swoją karierę dziennikarską. Był również honorowym członkiem Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich.
Życie prywatne
Kempner był ojcem Czesława Chruszczewskiego (1922–1982), który stał się znanym polskim autorem literatury fantastycznej. Po zakończeniu swojego życia został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi w części rzymskokatolickiej.
Publikacje
Stanisław Kempner był nie tylko pisarzem, ale również aktywnym recenzentem teatralnym, którego twórczość obejmowała różne dziedziny. Jego opracowania koncentrowały się na ochronie zdrowia, co czyniło go osobą zaangażowaną w życie społeczne i kulturalne.
Wielu czytelników zna go również jako popularnego nowelistę z Łodzi. W jego dorobku literackim znajdują się znaczące dzieła, w tym „Narkozę Miłości” opublikowaną w roku 1932. Oprócz literatury pięknej, Kempner nie stronił od sztuki teatralnej, tworząc komedie, które cieszyły się dużym uznaniem. Przykładem może być „Zielona kotwica” z 1930 roku, która miała swoją premierę w Teatrze Miejskim w Łodzi.
W swojej twórczości felietonowej, Kempner przekazał swoje myśli i refleksje w dwóch tomach opublikowanych w latach 30. XX wieku, docierając do szerokiego grona odbiorców i pozostawiając trwały ślad w polskiej literaturze.
Przypisy
- WojciechW. Źródlak, Skorowidz Osobowy ikonografii łódzkiej do „Łodzi w Ilustracji” [online], marzec 2020 r.
- a b c d e f Jacek J. Pietrzak, Bliskowschodnie szlaki łodzian podczas II wojny światowej, 2013 r. [dostęp 08.08.2022 r.]
- a b c Andrzej A. Kempa, Marek M. Szukalak, Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych, t. III, 2003 r.
- „Głos Robotniczy”, wyd. A, 21.01.1964 r., nr 17, s. 3.
- „Łódź w Ilustracji”, 06.05.1934 r., nr 18, s. 4.
- „Łódź w Ilustracji”, 20.11.1932 r., nr 47, s. 2.
- Leszek L. Olejnik, Z dziejów prasy łódzkiej. „Kurier Łódzki” i „Echo” – wydawnictwa Jana Stypułkowskiego (1919–1939), 1995 r. [dostęp 01.11.2021 r.]
- a b Roch Pekiński w Różowym Słoniu – estradowe wystąpienia Juliana Tuwima w Łodzi podczas Wielkiej Wojny, [w:] Anna A. Kuligowska-Korzeniewska, Julian Tuwim. Biografia Twórczość Percepcja, Łódź 2012 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Media i komunikacja":
Henryk Sytner | Jacek Antczak | Teodor Esse | Maciej Kurzajewski | Barbara Trzeciak-Pietkiewicz | Bogumiła WanderOceń: Stanisław Kempner