Józef Koszutski (1906–1979)

---

Życiorys

Józef Koszutski przyszedł na świat w rodzinie szlacheckiej, jako syn Bronisława, lekarza i późniejszego prezydenta Kalisza, oraz Józefy z domu Zboromirskiej, która również wybrała zawód medyczny. Jego wykształcenie zaczęło się w gimnazjum w Kaliszu, a następnie kontynuował studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, a potem na Politechnice Lwowskiej.

W Lwowie zaangażował się w działalność Związku Narodowego Młodzieży Studenckiej „Życie”. Był członkiem zarządu lwowskiej organizacji „Życia” oraz reprezentantem tej organizacji w Przedstawicielstwie Akademickiej Młodzieży Lewicowej. W latach 1930–1931 współpracował z ZNMS Lewicy oraz Klubem Młodej Inteligencji, a także współzałożył we Lwowie Związek Wolnomyślicieli Polskich.

Koszutski utrzymywał kontakty z Komunistyczną Partią Polski, chociaż formalnie do niej nie przystąpił. Na polecenie KPP wstąpił do PPS-Lewicy, gdzie został delegatem z Lwowa na krajową konferencję tej partii w Krakowie 18 grudnia 1927 roku. Jego aktywność obejmowała również organizację manifestacji solidarnościowych z górnikami w Zagłębiu Dąbrowskim, a w marcu 1928 roku został aresztowany na skutek działalności agitacyjnej. Ostatecznie skazano go w tym czasie na krótki wyrok pozbawienia wolności.

Po odbyciu kary, kontynuował swoją aktywność w Lewicy Akademickiej i pracował jako inżynier w Fabryce Lokomotyw w Chorzowie w latach 1933–1939. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa, gdzie objął stanowisko naczelnika warsztatów tramwajowych oraz aktywnie uczestniczył w Związku Zawodowym Pracowników Przedsiębiorstw Komunalnych. Po inwazji Niemiec na ZSRR, Koszutski ewakuował się do Taszkentu, pracując jako ślusarz w fabryce bawełnianej, a w lutym 1942 roku zgłosił się do Armii Andersa, stając się strzelcem w 9 Dywizji Piechoty.

Trafił do Iranu, a następnie do Palestyny i Syrii, gdzie działał jako wykładowca w kursach wojskowych oraz nauczyciel w szkołach militarnych. W trakcie wojny został awansowany na podporucznika, a następnie w 1945 roku na porucznika kontraktowego. Po zakończeniu działań wojennych, na własną prośbę został skierowany do obozu repatriacyjnego w Suezie. Po powrocie do kraju, 31 grudnia 1945 roku uzyskał stopień pułkownika w czasie wojny.

Następnie zasilił szeregi Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie został mianowany szefem Departamentu Sprzętu Wojennego MON TRJN. Od maja 1946 roku był członkiem Polskiej Partii Robotniczej i aktywnie uczestniczył w kampanii przed referendum w 1946 roku. Po zwolnieniu z wojska w marcu 1947 objął stanowisko dyrektora naczelnym Zakładów Budowy „Huta Zgoda” w Świętochłowicach, a później Zakładów Starachowickich.

Od 1949 roku był członkiem Komitetu Powiatowego PZPR w Starachowicach, a w lipcu 1950 roku został rektorem Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Katowicach. W latach 1952–1953 pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach oraz był posłem na Sejm PRL I kadencji. Uczestniczył w II Zjeździe PZPR w 1954 roku, a od jesieni 1953 roku pracował w dyplomacji. 7 grudnia 1953 roku mianowano go posłem PRL w Szwecji, a od września 1956 roku sprawował funkcję ambasadora w tym kraju.

W latach 1958–1964 pełnił rolę ministra pełnomocnego i ambasadora w Szwajcarii. Spędził późniejsze lata jako wicedyrektor Departamentu IV Ministerstwa Spraw Zagranicznych, ale w 1968 roku został zwolniony ze swojego stanowiska, otrzymując rentę dla zasłużonych. Mieszkał w Warszawie i był żonaty z Barbarą Koszutską z domu Safir (1906-2008). Zmarł i spoczął na wojskowych Powązkach w kwaterze B37-2-18.

Odznaczenia i ordery

Józef Koszutski, znany ze swoich osiągnięć, został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które są świadectwem jego zasług i wkładu w budowanie nowej rzeczywistości po II wojnie światowej.

• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, nadany w 1954 roku,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1951 roku,
• medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany w 1955 roku.

---

Oceń: Józef Koszutski (1906–1979)

---