Piotr Markiewicz (paulin)

Duchowieństwo i religia

Piotr Markiewicz, znany także jako Wacław Markiewicz, był postacią o ogromnym znaczeniu w historii Kościoła katolickiego w Polsce. Urodził się 11 marca 1877 roku w Kaliszu, a jego życie zakończyło się 16 stycznia 1961 roku w Częstochowie. Jako polski duchowny rzymskokatolicki oraz prezbiter, Markiewicz doskonale odzwierciedlał chrześcijańskie wartości, które głosił przez całe swoje życie.

Markiewicz był także zakonnikiem oraz doktorem teologii, co świadczy o jego zaawansowanej wiedzy w dziedzinie religii. Jego działalność w klasztorach jest niezwykle ważna; był przeorem zarówno w Leśnej Podlaskiej, jak i na Jasnej Górze.

Warto również wspomnieć, że Piotr Markiewicz dwukrotnie pełnił funkcję generała Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika (paulinów), co podkreśla jego znaczenie w strukturach zakonnych.

Życiorys

Wacław Markiewicz to postać, która swoją historię rodzinną nosi z Kalisza, miasta leżącego w Wielkopolsce, gdzie przyszedł na świat jako syn Józefa, rzemieślnika, i Heleny Świerczyńskiej. W tej rodzinie, odznaczającej się licznym potomstwem (Wacław miał pięciu braci), jego losy nabrały kierunku duchowego po ukończeniu lokalnej szkoły podstawowej oraz handlowej. Zdecydował się na życie w zakonie, wstępując do zakonu paulinów na Jasnej Górze.

Data 16 lipca 1902 roku była dla niego szczególna, gdyż rozpoczął roczny nowicjat pod okiem o. Justyna Welońskiego OSPPE, przyjmując imię zakonne: Piotr. Dwa lata później, w tym samym dniu, 16 lipca 1903 roku, złożył swoje pierwsze śluby zakonne. Po tym okresie rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, gdzie 29 lipca 1906 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jego dalszą edukację kontynuował w Papieskim Instytucie Liturgicznym Świętego Anzelma w Rzymie, gdzie w latach 1906–1908 zdobył doktorat z teologii.

Dzięki swojej pilności i zaangażowaniu, zdobył zaufanie przełożonych, co zaowocowało powierzeniem mu licznych obowiązków w zakonie. Już 30 czerwca 1910 roku objął stanowisko pomocnika mistrza nowicjatu oraz został profesorem nowo powołanego studium domesticum. W trudnych czasach dla zakonu, związanych z kontrowersyjnymi wydarzeniami dotyczącymi o. Damazego Macocha OSPPE, Piotr współpracował z przeorem Justynem Welońskim oraz innymi wpływowych paulinami, aby zreformować zakon i zapobiec jego likwidacji, szczególnie w obliczu zaborów. W 1912 roku napotkał sprzeciw ze strony generał-gubernatora warszawskiego, który nie zezwolił mu na objęcie posady zastępcy jasnogórskiego przeora, zarzucając mu wzniecanie nastrojów antyrządowych wśród wiernych.

Po śmierci o. Welońskiego 16 października 1915 roku, Piotr Markiewicz został prepozytem, a w 1920 roku po raz pierwszy zyskał tytuł generała zakonu, na co wskazała mu nominacja wizytatora o. Władysława Bohosiewicza CSsR. W swoim stanowisku skupił się nie tylko na utrzymaniu dyscypliny w domach zakonnych, ale również na wzrost liczby powołań w zakonie. 4 listopada 1918 roku z radością witał polskich żołnierzy, którzy przywracali wolność Jasnej Górze, i uczestniczył w tej historycznej chwili, kiedy to polska flaga powiewała nad sanktuarium.

Po odzyskaniu niepodległości, Piotr Markiewicz pełnił funkcję przeora klasztoru na Jasnej Górze od 21 września 1920 roku do 13 października 1931 roku. W latach 1922–1930 poświęcił się pracy nad nowymi konstytucjami zakonu oraz ich zatwierdzeniem przez władze w Rzymie. Jako kronikarz dokumentował działania polskiej prowincji zakonu od 1863 do 1943 roku, które zostały opisane w „Aktach prowincji”. W 1919 roku przyczynił się do otwarcia męskiego gimnazjum na Jasnej Górze oraz w 1921 roku do otwarcia drugiej biblioteki w klasztorze.

Markiewicz był również odpowiedzialny za budowę hotelu dla pielgrzymów obok klasztoru oraz restaurację bazyliki i kaplicy oraz wieży jasnogórskiej. Inicjował działalność polegającą na budowie wieczernika i krużganków oraz zmodernizował skarbiec. Przeprowadził gruntowną konserwację Obrazu Matki Boskiej, a stała rada czuwająca nad jego stanem powstała dzięki jego decyzji. 25 października 1924 roku wygłosił mowę pożegnalną na Jasnej Górze podczas nabożeństwa żałobnego przy trumnie Henryka Sienkiewicza, stwierdzając m.in.:

Gdy patrzymy okiem ducha na ten pośmiertny jego powrót do kraju (…), widzimy, iż to nie żałobny, lecz tryumfalny pochód, iż to królewskie przyjęcie jakie mu zgotowano.

Po zakończeniu swojej kadencji jako generał zakonu w 1931 roku, Piotr Markiewicz zamieszkał w klasztorze w Leśnej Podlaskiej, gdzie od 23 października 1931 roku pełnił obowiązki ekonoma oraz podprzeora, a następnie od 4 stycznia 1933 roku jako przeor i proboszcz parafii św. Piotra i Pawła, pełniąc tę funkcję do 25 sierpnia 1940 roku. Po odejściu z Leśnej Podlaskiej powrócił na Jasną Górę i w czasie II wojny światowej był wykładowcą w tajnym seminarium duchownym paulinów. W latach 1946–1952 po raz drugi objął stanowisko generała zakonu, angażując się w działalność kaznodziejską oraz społeczną, współdziałając m.in. z miejską radą Częstochowy na rzecz oświaty i działań charytatywnych.

Artysta malarz Aleksander Borawski uwiecznił jego wizerunek na obrazie olejnym w 1934 roku, który obecnie znajduje się na Jasnej Górze. Piotr Markiewicz zmarł 16 stycznia 1961 roku w klasztorze jasnogórskim, a po ceremoniach pogrzebowych spoczął w krypcie pod kaplicą Matki Bożej, w dolnym ciągu nisz grobowych, obok o. Urbanusa Osóbki OSPPE.

Publikacje

Piotr Markiewicz pozostawił po sobie znaczny dorobek intelektualny, który obejmuje nie tylko kronikę, ale również liczne prace naukowe oraz publikacje związane z różnymi uroczystościami i konferencjami. W sumie stwórca ten ma na koncie ponad dwadzieścia prac w rękopisie oraz dwie książki. Do jego osiągnięć należy także przygotowanie do druku czterech tomów kazań.

  • PiotrP. Markiewicz, Królewska droga do nieba dla osób zakonnych czyli Reguła Św. Augustyna, Częstochowa: Nakładem Jasnej Góry, 1948, OCLC 1150546284. Brak numerów stron w książce.
  • PiotrP. Markiewicz, Głos z Jasnej Góry. Kilka myśli aktualnych, wypowiedzianych z powodu ostatniej wojny, wyd. 2 powiększone, Częstochowa: Nakładem Jasnej Góry, 1948, OCLC 836692891 [zarchiwizowane z adresu 2023-02-27]. Brak numerów stron w książce.
  • Piotr Markiewicz, Stanisław Świdziński: Ordens-Chronik der Pauliner (1864-1945). Arch. JG 2440, Manuskript III-169, Częstochowa Jasna Góra 1945 (Kopie im Archiv Kraków/Skałka Nr. B 228). Coesfeld, Tuchów: Verlag Barmherziger Bund, Mała Poligrafia WSD Redemptorystów, 2016, seria: Archivum Ordinis Sancti Pauli Primi Eremitae, nr 2, t. 28. ISBN 978-83-7631-689-5. OCLC 1066113386. Brak numerów stron w książce.

Oceń: Piotr Markiewicz (paulin)

★★★★★
Średnia ocena:4.72 Liczba ocen:11