Zenon Chodyński

---

Życiorys

Zenon Chodyński pochodził z rodziny, której korzenie sięgają czasów przed jego narodzinami. Był synem Feliksa, urzędnika Trybunału Cywilnego w Kaliszu, oraz Honoraty z domu Wesołowskiej. Jego rodowód był szlachecki, co potwierdzał herb Rawicz. Zenon miał brata bliźniaka, Stanisława Chodyńskiego, a także młodszego brata, Adama Chodyńskiego.

W pierwszych latach swojego życia, Chodyński zdobywał wiedzę w rodzinnym domu w Kaliszu, by następnie uczęszczać do prywatnej szkoły. Od 1847 do 1854 roku był uczniem Szkoły Realnej w Kaliszu, gdzie zakończył naukę z wyróżnieniem.

W 1855 roku rozpoczął studia w Seminarium Duchownym we Włocławku. W 1860 roku, po uzyskaniu niezbędnego wykształcenia, przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa kujawsko-kaliskiego Jana Michała Marszewskiego. W latach 1859–1863 odbywał dalszą naukę w Akademii Duchownej w Warszawie, zdobywając tytuł Kandydata Świętej Teologii, a następnie przez okres 1863–1866 pełnił obowiązki wikariusza w parafii w Sieradzu.

Od 1866 do 1873 roku Chodyński służył jako wicerektor w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Po śmierci rektora Franciszka Płoszczyńskiego, przejął jego obowiązki. Jako wicerektor, a później rektor, dążył do reorganizacji uczelni, mimo trudnych okoliczności po upadku powstania styczniowego.

Zaletą jego kadencji było wysyłanie uzdolnionych alumnów na studia w Akademii Duchownej w Petersburgu, aby po powrocie mogli szkolić innych. W celu zwiększenia liczby studentów, koordynował budowę jednopiętrowego budynku mieszkalnego na terenie seminarium. W 1887 roku zainicjował budowę nowego skrzydła uczelni, która została ukończona przez jego brata Stanisława.

Zenon Chodyński prowadził wykłady z zakresu prawa kanonicznego, historii Kościoła oraz katechetyki. W Kościele seminaryjnym św. Witalisa osobiście przygotowywał dzieci do I komunii świętej, odgrywając istotną rolę w edukacji religijnej najmłodszych.

Równocześnie prowadził aktywne badania historyczne ze szczególnym naciskiem na historię ustawodawstwa kościelnego w Polsce. Był inicjatorem stworzenia zbioru źródeł historycznych dotyczących diecezji pod tytułem Monumenta Historica Dioecesis Wladislaviensis. Po jego śmierci, prace nad tym dziełem kontynuował jego brat Stanisław. Korespondował z różnymi czasopismami, w tym z Encyklopedią Kościelną oraz Przeglądem Katolickim, publikując liczne artykuły naukowe. Opracował także dzieje parafii należących do dekanatów włocławskiego, nieszawskiego oraz kaliskiego oraz historia zlikwidowanych przez zaborców klasztorów po powstaniu styczniowym.

Zenon pełnił funkcję sędziego surogata w Konsystorzu Generalnym Włocławskim. W 1881 roku uzyskał członkostwo w Kapitule Katedralnej, gdzie został kanonikiem gremialnym. W 1883 roku awansował na kustosza tej kapituły, a cztery lata później został prałatem archidiakonem.

Mimo wielkich osiągnięć, przez całe życie zmagał się z problemami zdrowotnymi. Zmarł 16 maja 1887 roku we Włocławku. Jego ostatnie miejsca spoczynku to cmentarz, na którym został pochowany 20 maja, tuż w pobliżu ołtarza, w kwaterze 82A/4/1, na nowo otwartym cmentarzu komunalnym we Włocławku.

W 1936 roku zasłużona Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku przyjęła imię braci Chodyńskich, upamiętniając ich wkład w historię i edukację duchową regionu.

---

Oceń: Zenon Chodyński

---