Andrzej Korycki (rybak)

W okresie II wojny światowej kształcił się w Liceum Rybackim w Warszawie, które prowadził Franciszek Staff. Ukończył je, zdobywając świadectwo dojrzałości w 1944 roku. W czasie okupacji był aktywnym członkiem Armii Krajowej i brał udział w powstaniu warszawskim, gdzie odniósł rany.

Po wojnie, w 1946 roku, rozpoczął studia z zakresu ichtiologii i rybactwa, które ukończył uzyskując dyplom inżyniera w 1951 roku. Jeszcze w tym samym roku podjął pracę w nowo tworzonym Instytucie Rybactwa Śródlądowego, którego tymczasowa siedziba znajdowała się w Warszawie. Wkrótce potem przeniósł się do Biologicznej Stacji Rybackiej w Giżycku, gdzie pracował przez trzy lata.

W 1954 roku już na stałe związał się z Olsztynem, gdzie Instytut Rybactwa Śródlądowego pod kierownictwem Stanisława Sakowicza zmienił swoją lokalizację. Korycki zajął stanowisko adiunkta, a jego obowiązki obejmowały między innymi wyposażanie instytutu w niezbędną aparaturę badawczą. Później przeszedł do grupy urządzeniowej, która zajmowała się ogólnokrajową akcją zagospodarowania jezior, a także koordynował prace terenowe w województwie olsztyńskim. Po licznych reorganizacjach w instytucie, przekształcił swoją pozycję w Zakład Ekonomiki.

W 1971 roku zdobył stopień doktora nauk przyrodniczych w Instytucie Biologii Stosowanej ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. W 1978 roku awansował na kierownika Samodzielnej Pracowni Metodyki i Organizacji Badań, na której to pozycji pracował aż do swej śmierci.

W swojej pracy naukowej Korycki koncentrował się na badaniach dotyczących rybactwa jeziorowego, szczególnie angażując się w studia nad sieją i stynką. Jego rozprawa doktorska poruszała problematykę naturalnej śmiertelności ryb jeziorowych. W ciągu swojej kariery opublikował wiele prac, w tym znane publikacje takie jak Występowanie siei (Coregonus lavaretus) w jeziorach mazurskich i suwalskich („Roczniki Nauk Rolniczych”, seria B, tom 67, 1953), Stynka (1966) oraz Sandacz (1976).

Współpracownicy z Instytutu zapamiętali go jako oddanego społecznie działacza, a także organizatora wielu akcji charytatywnych wspierających kolegów z pracy, którzy znajdowali się w trudnej sytuacji życiowej. Korycki został uhonorowany licznymi odznaczeniami, w tym Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz regionalnymi odznaczeniami warmińsko-mazurskimi; za swoje działania w czasie wojny otrzymał Krzyż Walecznych. Jego życie zakończyło się w Olsztynie w 1982 roku.