Natalia Gałczyńska

Kultura i sztuka

Natalia Gałczyńska, znana szerzej pod pseudonimem „Anna Glińska”, to postać, która zasługuje na szczególne miejsce w historii polskiej literatury. Urodziła się 26 sierpnia 1908 roku w Kaliszu i zmarła 22 listopada 1976 roku w Warszawie.

Była utalentowaną pisarką, która dedykowała swoją twórczość głównie młodszym czytelnikom, tworząc książki adresowane zarówno do dzieci, jak i młodzieży. Jej prace wyróżniały się nie tylko bogactwem językowym, ale także głębią emocjonalną i edukacyjną, co czyniło je niezwykle popularnymi.

Oprócz pisania, Gałczyńska była również zapaloną tłumaczką literatury rosyjskiej, dzięki czemu wniosła wiele do polskiego obiegu kulturowego, otwierając polskich czytelników na twórczość wschodnich sąsiadów.

Pochodzenie

Rodzice Natalii, znanej również jako Natasza, to Konstanty Nikołajewicz Awałow oraz Wiera Snaksarew. Konstanty pochodził z gruzińskiego rodu Awaliszwili, gdzie jego przodkowie byli zakorzenieni w tamtejszej tradycji. Wiera Snaksarew z kolei miała znaczne koneksje, ponieważ była córką Piotra Dmitriewicza Snaksarewa, oficera rosyjskiego, który aktywnie uczestniczył w wojnie, w okresie powstania styczniowego, trwającego od 1863 do 1864 roku. Po zakończeniu tego wydarzenia, Piotr osiedlił się w Kaliszu, gdzie awansował na naczelnika powiatu kaliskiego.

Podczas rewolucji 1905 roku, Piotr Snaksarew zdecydował się zrezygnować ze swojego urzędowego stanowiska, ponieważ aktywnie wspierał protesty młodzieży kaliskiej sprzeciwiające się rusyfikacji systemu edukacyjnego. Jego życie zakończyło się 30 marca 1909 roku w Kaliszu, w wieku siedemdziesięciu lat, a jego ciało spoczęło na cmentarzu grecko-prawosławnym w Kaliszu.

Konstanty Awałow, ojciec Natalii, ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii, a na początku XX wieku, w stopniu korneta, wstąpił do 15 pułku dragonów. Wiosną 1902 roku poznaje Wierę Snaksarew, która była uczennicą petersburskiego Instytutu Maryjskiego i również pochodziła z Kalisza. W tym czasie Awałow był osadzony w stacjonującym w mieście 5. Aleksandryjskim pułku huzarów, gdzie osiągnął stopień sztabsrotmistrza, podczas gdy Wiera kontynuowała swoją edukację w kaliskim gimnazjum.

8 lipca 1904 roku Konstanty i Wiera pobrali się w pułkowej cerkwi pod patronatem św. Jerzego w Kaliszu. W trakcie I wojny światowej Konstanty walczył w armii carskiej, a po capturze w marcu 1917 roku, trafił do tureckiej niewoli. Po uwolnieniu, zamiast wrócić do Kalisza, gdzie pozostawała jego żona z dziećmi – Natalią i jej rodzeństwem, zdecydował się osiedlić w sowieckiej Gruzji. Tam, próbując ukryć się przed bolszewikami, zakończył swoje życie w 1937 roku.

Życiorys

Informacje na temat życiorysu Natalii Gałczyńskiej są nieco sprzeczne. Jak wynika z niektórych źródeł, w 1928 roku ukończyła kaliskie Gimnazjum im. Anny Jagiellonki, podczas gdy inne sugerują, że już w 1918 roku wyjechała z rodziną do Warszawy. To stwierdzenie jest w konflikcie ze wspomnieniami jej córki, Kiry Gałczyńskiej. W stolicy zdała maturę w Gimnazjum im. K. Hoffmanowej.

W 1929 roku planowała podjąć studia z zakresu historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. W tym samym roku poznała Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, którego poślubiła 1 czerwca 1930 roku. Ich wesele miało miejsce w soborze metropolitalnym Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie.

Rodzina Gałczyńskich mieszkała w Wilnie w latach 1934–1936, na Zarzeczu, gdzie na świat przyszła ich córka Kira. W 1936 roku przeprowadzili się z powrotem do Warszawy, osiedlając się w pobliskim Aninie.

W 1954 roku Natalia wstąpiła do Związku Literatów Polskich, a w 1972 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po jej śmierci, została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, obok jej męża Konstanty, który zmarł w 1953 roku (kwatera A2-10-18).

Twórczość

– W twórczości dla młodzieży, autorka posługiwała się pseudonimem Anna Glińska:

  • Kasia i inne (1963),
  • Gdzie jest mój dom? (1968),
  • Dom na Celnej (1972),
  • Powrót do Santa Cruz (1972),
  • Spotkajmy się w Bangkoku (1973).

– W dziedzinie baśni, tworzyła takie utwory jak:

  • Iv i Finetta (na motywach bajek francuskich) (1962),
  • O wróżkach i czarodziejach. Na motywach ludowych bajek francuskich (1973),
  • Firoseta i czary. Bajki znad Morza Śródziemnego (1975).

– W zakresie przekładów z języka rosyjskiego, jej działania obejmowały:

  • Borys Żitkow, Co widziałem (1950),
  • Borys Żitkow, Historie morskie (1950),
  • Maksim Gorki, Jak uczyłem się (1951) – 7 wydań,
  • Piotr Ignatow, Bracia bohaterowie (1953) – proza socrealistyczna,
  • Opowiadania abchaskie (przekł. z rosyjskiego wraz z Henrykiem Rollsem, przedm. A. Drozdow) (1952),
  • Nikołaj Tichonow, Opowiadania o Pakistanie (1952),
  • Aleksiej Musatow, Dom na wzgórzu (1953),
  • Złote ręce. Zbiór baśni narodów ZSRR o mistrzach-rzemieślnikach, (oprac. N. Kołpakowa) (1954) – proza socrealistyczna,
  • O. Iwanow, Wędrujemy do Indii (1964),
  • Olga Bergholc, Tu mówi Leningrad (1966) – proza socrealistyczna,
  • Kilka utworów Antoniego Czechowa (m.in.: Mewa, Wujaszek Wania).

Oceń: Natalia Gałczyńska

★★★★★
Średnia ocena:4.88 Liczba ocen:20