Stanisław Iwankiewicz

---

Młodość

W 1939 roku Stanisław Iwankiewicz uzyskał świadectwo końcowe w Państwowym Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu oraz zdał egzamin do prestiżowej Szkoły Podchorążych Sanitarnych, znajdującej się w Warszawie. W czasie tragicznych wydarzeń kampanii wrześniowej 1939 roku, wraz z grupą innych studentów SPSan, został przydzielony do 104 szpitala wojennego, który był mobilizowany przez Szpital Szkolny CWSan. Już 7 września, z personelem szpitala, opuścił Warszawę i ruszył w kierunku Mińska Mazowieckiego.

Plan zakładał, że szpital przekształci się w sanatorium w miejscowości Rudka. Jednakże w obliczu zbliżającego się frontu, zmieniono kierunek i szpital został skierowany do Brześcia, gdzie niestety w drodze poniósł znaczne straty, sięgające jednej trzeciej całego stanu osobowego. Po przybyciu do Brześcia, zespół medyczny trafił do Kowla, a następnie kontynuował podróż do Hołob. Tam Stanisław ponownie dołączył do 104 szpitala wojennego, którym kierował kapitan Nowak.

Następnego dnia zespół personelu szpitala, w składzie jednostki Wojska Polskiego, wrócił do Kowla, aby po dwóch dniach wznowić marsz w kierunku Włodzimierza Wołyńskiego. Niestety, 18 września został internowany przez Armię Czerwoną, ale zdołał uciec z transportu kolejowego dzień później. W tamtym okresie, brał udział we współorganizacji ZWZ-AK „Osiniacy”, a przez większość czasu okupacji przebywał w Kaliszu, starając się uniknąć aresztowania. W marcu 1944 roku przeniósł się do Warszawy.

Podczas powstania warszawskiego używał pseudonimu Jacek. Był członkiem Zgrupowania „Krybar”, a później przyłączył się do Grupy Śródmieście Południe „Sławbor”. Po kapitulacji powstania, trafił do Stalagu IV B Zeithain w Saksonii. Na mocy decyzji płk. Leona Strehla, objął funkcję szefa kancelarii obozowego szpitala. Dnia 23 kwietnia 1945 roku, z rąk wyzwolicieli, Stanisław Iwankiewicz opuścił niewolę.

Studia

W październiku 1945 roku rozpoczął swoje studia na Wydziale Lekarskim we Wrocławiu. To był znaczący krok w jego edukacji, który zaowocował odebraniem dyplomu dokładnie sześć lat później, 25 kwietnia. Już przed ukończeniem studiów, aktywnie zaangażował się w pracę akademicką jako asystent w Zakładzie Anatomii Opisowej i Topograficznej, gdzie miał przyjemność pracować pod okiem prof. zw. dr. Tadeusza Marciniaka.

W trakcie swojej kariery studenckiej wykazał się również dużym zainteresowaniem sportem, co zaowocowało założeniem sekcji wioślarskiej Akademickiego Związku Sportowego. Jego aktywność w tej organizacji szybko przyniosła mu znaczące wyróżnienia, a wkrótce został mianowany zarówno prezesem, jak i wiceprezesem AZS.

Kariera

Stanisław Iwankiewicz był osobą, która w znaczący sposób przyczyniła się do rozwoju placówek zdrowotnych. W swojej karierze organizował i pełnił funkcje kierownicze w wielu instytucjach.

• Instytut Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów, gdzie od 1975 do 1991 roku pełnił rolę kierownika Kliniki.
• W dniu 1 października 1991 roku dołączył do Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej we Wrocławiu.
• Ośrodek Badawczo-Lotniczy Lekarski przy Aeroklubie RP również był miejscem jego działalności.

Warto podkreślić, że kariery zawodowej Iwankiewicza towarzyszyły liczne osiągnięcia akademickie oraz specjalizacje:

• 1952 roku uzyskał pierwszy stopień specjalizacji,
• w 1957 roku zdobył drugi stopień specjalizacji,
• w 1961 roku obronił pracę doktorską,
• w 1963 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego,
• w 1965 roku został docentem,
• 1970 roku objął stanowisko profesora nadzwyczajnego,
• w 1977 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1969–1972 pełnił funkcję prorektora ds. nauki na Akademii Medycznej we Wrocławiu, a od 1972 do 1978 roku był rektorem tejże uczelni.

Warto również dodać, że od 1966 roku był członkiem PZPR. 16 kwietnia 1981 roku został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Akademii Medycznej w Dreźnie (Medizinische Akademie Carl Gustav Carus Dresden).

---

Oceń: Stanisław Iwankiewicz

---