Wanda Poradowska

---

Życiorys

Wanda Poradowska przyszła na świat 13 lutego 1912 roku w Kaliszu, w rodzinie Stanisława. Jej edukacja zaczęła się w Państwowym Żeńskim Gimnazjum im. Anny Jagiellonki, które ukończyła w 1929 roku. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczęła pracę jako korepetytorka oraz nauczycielka domowa.

W latach 1932–1935 kształciła się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Następnie, od 1935 do 1938 roku, kontynuowała studia na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Po ukończeniu nauki w 1938 roku odbyła staż kliniczny w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie, a niedługo później podjęła pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego.

Podczas niemieckiej okupacji, na początku 1940 roku, Poradowska została przeniesiona do Szpitala Zakaźnego św. Stanisława, gdzie zarządzała oddziałem obserwacyjnym oraz zakładem anatomopatologii. W tym okresie prowadziła również tajne nauczanie dla studentów medycyny na konspiracyjnym Wydziale Lekarskim UW oraz dla słuchaczy Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego.

Od 1 listopada 1942 roku pracowała jako lekarz miejscowy w Klinice Pediatrycznej UW. Dodatkowo angażowała się w działalność konspiracyjną, będąc zaprzysiężona w podziemnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski, a następnie w Związku Walki Zbrojnej. Była odpowiedzialna za wystawianie fałszywych świadectw zgonu dla oficerów Wojska Polskiego, poszukiwanych przez gestapo.

Polegając na swojej medycznej wiedzy, w czasie powstania warszawskiego udzielała pomocy rannym dzieciom oraz powstańcom w szpitalu polowym przy ul. Siennej 51, który był pod zarządem Zgrupowania „Chrobry II” Armii Krajowej. Po stłumieniu powstania Poradowska została wysiedlona do Milanówka.

Po wojnie, od 1945 do 1948 roku, kierowała przychodnią gruźlicy kostno-stawowej w Ośrodku Zdrowia przy ul. Marszałkowskiej 24. Dzięki stypendium Fundacji Rockefellera miała okazję odbyć szkolenia z zakresu chirurgii pediatrycznej oraz torakochirurgii w klinikach dziecięcych w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych oraz Francji, które miały miejsce od 1 marca 1948 do 1 maja 1949 roku.

W 1949 roku ministra zdrowia i opieki społecznej powołał ją na stanowisko zastępcy specjalisty krajowego ds. chirurgii dziecięcej. Do 1956 roku pełniła także obowiązki specjalisty wojewódzkiego w województwach: warszawskim, kieleckim, łódzkim i opolskim. 1 grudnia 1952 roku została kierownikiem Kliniki Chirurgii Dziecięcej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Od 1953 do 1980 roku była członkiem Rady Naukowej Instytutu.

W latach 1960-1980 pełniła rolę krajowego konsultanta chirurgii dziecięcej oraz przewodniczącej Zespołu Wad Rozwojowych i Genetyki. Od 1962 roku była także członkiem Komisji Chirurgii Plastycznej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej oraz uczestniczyła w komisji ds. kwalifikacji kandydatów do wyjazdów naukowych za granicę. Przewodniczyła również Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników instytutów naukowo-badawczych resortu zdrowia i opieki społecznej od 16 kwietnia do 31 marca 1979 roku.

W 1966 roku Poradowska założyła Polskie Towarzystwo Chirurgów Dziecięcych, w którym została członkiem honorowym. Była także aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego oraz Towarzystwa Chirurgów Polskich, w którym przewodniczyła Sekcji Chirurgii Plastycznej. W 1951 roku założyła także Sekcję Chirurgii Dziecięcej. Dodatkowo, uczestniczyła w pracach Towarzystwa Walki z Kalectwem, Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów, a także w Brytyjskim Stowarzyszeniu Chirurgów Dziecięcych oraz Międzynarodowym Towarzystwie Pediatrycznym.

Wanda Poradowska zmarła w Warszawie, gdzie została pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A II-8-30).

Droga naukowa

W życiorysie Wandy Poradowskiej można wyróżnić kilka kluczowych momentów, które podkreślają jej osiągnięcia naukowe w ciągu kariery.

• W 1949 roku uzyskała stopień doktora,
• w 1954 roku zdobyła habilitację,
• w 1959 została mianowana profesorem nadzwyczajnym,
• a w 1972 roku uzyskała tytuł profesora zwyczajnego.

Publikacje

Wanda Poradowska jest uznaną autorką oraz współautorką ponad 200 publikacji, które koncentrują się na diagnostyce oraz leczeniu chirurgicznym noworodków i dzieci. Jej wkład w tę dziedzinę medycyny jest nieoceniony i ma ogromne znaczenie dla dalszego rozwoju chirurgii dziecięcej.

W skład jej dorobku naukowego wchodzi również współautorstwo anglojęzycznej monografii zatytułowanej Surgical Lung Diseases In Childhood, która przedstawia zagadnienia dotyczące chorób płuc u dzieci z perspektywy chirurgicznej.

Dodatkowo, Wanda Poradowska pełniła rolę redaktora podręcznika Chirurgia wieku dziecięcego: wybrane zagadnienia, który został wydany przez PZWL w 1978 roku. Publikacja ta stanowi ważne kompendium wiedzy dla specjalistów w dziedzinie chirurgii dziecięcej.

Ordery i odznaczenia

Wanda Poradowska to postać, która zdobyła wiele odznaczeń w uznaniu za swoje osiągnięcia i wkład w życie społeczne oraz medyczne.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1974 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1964 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, zdobyty w 1958 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 9 lipca 1954 roku,
• Krzyż Walecznych, otrzymany w 1959 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 13 stycznia 1955 roku,
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego, nadana w 1967 roku,
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, przyznana w 1959 roku,
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Lekarz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”, nadana w 1987 roku.

Źródło informacji: Towarzystwo Lekarskie Warszawskie.

---

Oceń: Wanda Poradowska

---