Jerzy Kamiński, znany również pod pseudonimem „Światowid-Byczyński”, był nie tylko inżynierem, ale również zasłużonym żołnierzem Armii Krajowej. Przyszedł na świat 5 lutego 1924 roku w Kaliszu, a swoją drogę życiową zakończył 30 sierpnia 2018 roku w Warszawie.
W trakcie drugiej wojny światowej, Kamiński dał się poznać jako major Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Uczestniczył aktywnie w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję ostatniego dowódcy 3 plutonu 4 kompanii Zgrupowania Bartkiewicza jako podporucznik. Jego odwaga i zaangażowanie w walkę o wolność Polski zostały docenione, a on sam został odznaczony wieloma zaszczytnymi medalami, w tym orderem Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.
Życiorys
Jerzy Kamiński przyszedł na świat w Kaliszu jako najstarszy syn Wacława i Marii Kamińskich z domu Mejer. Wychowywał się w rodzinnej kamienicy, która znajdowała się przy ulicy Sukienniczej 9, wspólnie z rodzeństwem.
Od 1942 roku angażował się w działalność konspiracyjną. Przyjął pseudonim „Światowid-Byczyński”, kiedy złożył przysięgę na wstąpienie do Narodowych Sił Zbrojnych w Leszczynach koło Garwolina. W maju 1944 roku walczył w szeregach partyzantki NSZ w rejonie Ćmielowa, mieszczącego się w Górach Świętokrzyskich.
W chwili wybuchu Powstania Warszawskiego, miał zaszczyt być w plutonie OS NSZ, którego dowództwo sprawował kapitan „Roman”. Stacjonowali oni na placu Dąbrowskiego 5, skąd rozpoczęli ofensywę. Już w pierwszych godzinach walki zdobył swój pierwszy pistolet maszynowy. Brał udział w ataku na budynek PAST-y oraz współuczestniczył w obronie ulicy Królewskiej. W końcówce września 1944 roku został awansowany na dowódcę 3 plutonu, a przed końcem powstania uzyskał stopień podporucznika. Jego bohaterstwo zostało docenione odznaczeniami: Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Srebrnym orderu Virtuti Militari, które wręczył mu generał Tadeusz „Bór”-Komorowski, jednak z powodu utraty dokumentacji, odznaczenia te nie zostały oficjalnie przyznane.
Po kapitulacji powstania, Jerzy Kamiński znalazł się w niewoli, trafiając wraz z 4 kompanią do obozu Stalag XIB w Fallingbostel. Z tego miejsca był m.in. transportowany do oflagów: Bergen-Belsen, Grossborn-Westfalenhof, Sandbostel oraz Lubeka. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, powrócił do Kalisza, gdzie na nowo zamieszkał w kamienicy przy ulicy Sukienniczej ze swoimi rodzicami.
Dalsze życie Jerzego Kamińskiego związane było z edukacją, ukończył Politechnikę Warszawską, zdobywając tytuł magistra inżyniera budownictwa. Następnie podjął pracę jako konstruktor budowlany w biurze projektów znajdującym się przy ulicy Królewskiej. W obawie przed represjami ze strony władz PRL, nie ujawniał swojej wojennej przeszłości, co skutkowało wezwaniem na obowiązkowe szkolenie wojskowe w czasie studiów.
Podczas pobytu w Niemczech, Jerzy poznał Waleriana Klimowicza, ojca swojej przyszłej żony, Teresy, z którą doczekał się dwóch synów. Po ślubie zamieszkali przy ulicy Sulkiewicza w Warszawie, jednakże wkrótce po tym zostali zmuszeni do opuszczenia mieszkania z powodu projektu budowy rządowej. Przeprowadzili się ostatecznie na Bielany.
W 2012 roku Jerzy Kamiński został formalnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari przez prezydenta Bronisława Komorowskiego.
Przypisy
- Prezydent wręczył odznaczenia powstańcom warszawskim. wiadomosci.onet.pl. [dostęp 30.05.2016 r.]
- Zgrupowanie "Bartkiewicz". [dostęp 30.05.2016 r.].
- Jerzy Kamiński. 1944.pl. [dostęp 30.05.2016 r.]
- Maciej Kledzik: Zgrupowanie AK majora Bartkiewicza. Warszawa: Środowisko Zgrupowania mjr Bartkiewicza, 2002.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Eugeniusz Piestrzyński | Teodor Antonowicz | Mieczysław Smorawiński | Jerzy Tęsiorowski | Grzegorz Sodolski | Witold Hryniewiecki | Zbigniew Antonowicz | Władysław Cichorski | Karol May (wojskowy) | Henryk König | Jan Ziemięcki | Wacław Kuczajowski | Andrzej Sroka | Tadeusz Bierzwiński | Iwan Daragan | Franciszek Modl | Zbigniew Maj | Stanisław Leinweber | Zygmunt Duleba | Cyprian OdorkiewiczOceń: Jerzy Kamiński (powstaniec)