Tadeusz Bierzwiński

---

Życiorys

Urodziny Tadeusza Bierzwińskiego miały miejsce w drobnomieszczańskiej żydowskiej rodzinie, gdzie przyszedł na świat jako Dawid Bierzwiński, będąc synem Chaima (Hermana) oraz Rywki (Reginy) z rodu Berkowiczów. W młodości otrzymał tradycyjne wychowanie, które uzupełnione było edukacją w chederze. Ukończył gimnazjum w rodzinnym Kaliszu, co stało się solidnym fundamentem dla jego przyszłych działań. W wyniku inspiracji ruchem syjonistycznym, w 1924 roku postanowił wyjechać do Palestyny, gdzie na pewien czas zadomowił się.

Po powrocie do Polski w latach 1927–1928, Tadeusz krótko pracował w warsztacie swojego ojca. W tym okresie zaangażował się w działalność komunistyczną i przystąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP). Jego aktywność polityczna nie pozostała bez konsekwencji, jako że w latach 1930-1939 dwukrotnie trafiał do więzienia. W lutym 1932 roku skazano go za przynależność do partii na cztery lata ciężkiego więzienia, z których ostatni okres odbywał w Sieradzu. Udało mu się wyjść na wolność tuż przed wybuchem II wojny światowej, w czerwcu 1939 roku.

W czasie najciemniejszych lat, pomiędzy 1939 a 1941 rokiem, Bierzwiński przebywał we Lwowie, zajętym przez Sowietów, gdzie oficjalnie pełnił funkcję pracownika związków zawodowych. W czerwcu 1941 roku został wcielony do Armii Czerwonej. Od tej chwili jego losy związały się z batalionami pracy, w których służył aż do marca 1944 roku. W trakcie tej służby złożył podanie do ZPP w ZSRR, by wstąpić do tworzonego wojska polskiego. Ostatecznie, trafił do polskiej 3 Brygady Artylerii Haubic, gdzie w stopniu podporucznika pełnił obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu, a później pułku.

Po kontuzji, jakiej doznał w rejonie Chełma w lipcu 1944 roku, przeszedł trzymiesięczne leczenie, a następnie został skierowany do aparatu bezpieczeństwa. Już 5 grudnia 1944 roku, objął stanowisko zastępcy komendanta ds. politycznych nowo utworzonej w Lublinie Szkoły Oficerów Bezpieczeństwa Publicznego przy Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego. W kolejnych latach, od 1945 roku, zajmował wysokie stanowiska w Centralnej Szkole Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, które miało swoja siedzibę w Łodzi, gdzie pełnił rolę zastępcy komendanta, a później dyrektora.

Tadeusz Bierzwiński doświadczył ważnych wydarzeń politycznych, uczestnicząc w I Zjeździe Polskiej Partii Robotniczej (PPR) jako delegat w grudniu 1945 roku. 1 października 1947 roku, został usunięty z instytucji szkoleniowej i przeniesiony do Biura Personalnego MBP. Od 1 kwietnia 1948 roku pełnił funkcję zastępcy, a od 1 listopada 1949 roku – szefa Biura Rejestracji Cudzoziemców w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej w Warszawie. W październiku 1950 roku awansował na stopień podpułkownika. Jego kariera została jednak przerwana, z dniem 3 grudnia 1952 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, z powodu nadużyć w relacjach z podległym personelem.

Po tym wydarzeniu Tadeusz przeszedł do Komitetu Drobnej Wytwórczości w Warszawie, gdzie pracował jako urzędnik. Mimo że w 1956 roku anulowano jego karę partyjną, nigdy już nie wrócił do pracy w aparacie bezpieczeństwa ani w MO. Jego kariera zawodowa zakończyła się w 1969 roku.

W życiu osobistym Bierzwiński był żonaty z Janiną z domu Aron, pedagogiem, która ukończyła Uniwersytet Warszawski. Po powrocie z ZSRR pracowała jako dyrektor Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Łodzi. Para doczekała się córki, Haliny, która przyszła na świat 6 lipca 1944 roku. Po swojej śmierci, Tadeusz Bierzwiński został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze C 35-5-10.

Ordery i odznaczenia

W życiorysie Tadeusza Bierzwińskiego znajdują się liczne odznaczenia i ordery, które świadczą o jego osiągnięciach oraz zasługach dla kraju.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w dniu 10 października 1945,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 17 września 1946,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 10 stycznia 1955.

---

Oceń: Tadeusz Bierzwiński

---