Władimir Krejter

---

Życiorys

Władimir Krejter, po ukończeniu w 1907 roku Suworowskiego Korpus Kadetów, kontynuował swoją edukację, zdobywając w 1909 roku dyplom Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii, a następnie Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Jego kariera wojskowa nabrała tempa podczas I wojny światowej, gdzie pełnił rolę oficera w 1 Sumskim Pułku Huzarów, a później jako oficer sztabowy w sztabie 3 dywizji kawalerii. W kwietniu 1917 roku objął stanowisko szefa sztabu tej dywizji, osiągając stopień podpułkownika. Jego odwaga i zasługi zostały docenione poprzez odznaczenie Szablą św. Jerzego.

W 1918 roku wstąpił do wojsk białych, co było ważnym krokiem w jego karierze. W listopadzie tego samego roku został mianowany szefem samodzielnego oddziału w sztabie Armii Ochotniczej. 13 grudnia zasiadł w komisji wojskowej, której celem było rozpatrzenie projektu „nowej armii”. Krejter pełnił również służbę w oddziale zarządu wojskowego generalnego sztabu wojsk białych.

Od 22 lipca 1919 roku objął stanowisko szefa sztabu 1 dywizji kawalerii, a od 7 października tego samego roku dowodził 2 brygadą kawalerii w ramach 2 dywizji kawalerii. W październiku 1920 roku, wyróżniając się w swojej służbie, awansował do stopnia generała majora. Po ewakuacji z Krymu do Gallipoli w listopadzie tego samego roku, osiedlił się w Pančevie w Serbii. Tam wstąpił do armii jugosłowiańskiej, pełniąc służbę na początku lat 20. w straży granicznej.

Po zajęciu Jugosławii przez niemieckie wojska, Krejter podjął współpracę z okupantami. W wrześniu 1941 roku, wstępując do nowo formowanego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego, uczestniczył aktywnie w organizowaniu rosyjskich oddziałów, które działały w ramach armii niemieckiej. Wyrażał wsparcie dla rosyjskiego ruchu wyzwoleńczego pod przewodnictwem generała Andrieja Własowa.

Kiedy zbliżał się koniec wojny, został wyznaczony na szefa sztabu planowanego II Korpusu Armijnego Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Ostatecznie objął rolę szefa sztabu kozackiej brygady kawalerii, formowanej przez generała Antona Turkula w Austrii. Po zakończeniu działań wojennych uniknął repatriacji do ZSRR. Zamieszkał w zachodnich Niemczech, gdzie zmarł 23 czerwca 1950 roku.

---

Oceń: Władimir Krejter

---